Kiespijn: persoonlijk lijden of persoonlijk leiderschap?

Podcast: Waar zeg je ja tegen?

Hoe je van persoonlijk lijden weer naar persoonlijk leiderschap komt
auteur: Arlette Bout

Scroll naar beneden voor de podcast om het verhaal te luisteren

Misschien herken je je in het volgende:

Je hebt een gezin, jonge kinderen, je partner en jij hebben ieder een nagenoeg fulltime job, met ieder een thuiswerkdag. Kinderen gaan naar school of naar de opvang. Maar op de thuiswerkdag of jullie vrije dag zijn ze na school gewoon thuis. Alle twee hebben jullie banen met verantwoordelijkheid. Jullie werken langer dan in je urencontract staat, maar jullie klagen er niet over. Het is af en toe wat schipperen met extra vergaderingen maar dat kan nog net. Totdat….

Wat was de situatie?

Dit is het verhaal van Jolanda. Ze komt thuis na een lange dag vol vergaderingen, bijeenkomsten en afspraken. Het is de zoveelste dag in een lange rij waarop ze met stoom uit haar oren, ver na haar afgesproken vertrektijd, in de auto springt en naar huis rijdt.

Doorrijden is er niet bij, de file zit haar ook weer eens in de weg. En de dag die achter haar lag was echt afschuwelijk. Alsof ze alleen maar klagende en zeurende mensen te woord moest staan. En de laatste bijeenkomst deed de deur dicht. Ze had alles voorbereid. Oké, ze had informatie wat te laat aangeleverd maar het wás er tenminste, maar ze had toch wel de wind van voren gekregen. En de collega’s die niets hadden aangeleverd, terwijl dat wel de afspraak ws geweest, hadden hun mond gehouden. De lafbekken!

Morgen maar weer een extra dag werken, dan zou ze die achterstand wel wegwerken en alles afkrijgen. Hoewel ze daar ergens toch wel ernstig aan begon te twijfelen. Ze hoorde zichzelf dit namelijk al een aantal maanden zeggen.Bij thuiskomst had ze de behoefte aan rust, even geen gedoe… Maar ja met twee kleine kinderen die dolenthousiast waren dat ze weer thuis was, was er van rust geen sprake.

Ze vlogen haar om de hals, trokken haar mee om naar hun lego-bouwwerk te kijken. Ze struikelde nog net niet over de losse legosteentjes maar ze moest en zou mee. Ze deed nog van “oh wat mooi’ en ‘wat knap van jullie’ maar ze was er niet bij met haar gedachten. Die waren nog bij haar werk. Ondertussen had haar man (hij had zo’n thuiswerkdag) het eten al klaar en vroeg of ze misschien genegen was om de tafel te dekken, het eten stond te verpieteren omdat ze alweer te laat was. Het was echt zo’n dag.

Wat was er nou misgegaan?

Het is het scenario van veel werkende stellen. Alle twee een goede opleiding, starten met werken en carrière maken. De kinderwens wordt ook vervuld maar dan is de vraag: waartegen zeg je ja en waartegen zeg je nee?

Het is het leven van alle dag. Iedere dag moet je een keuze maken. Je wekker gaat en je maakt de keuze om meteen op te staan of nog even te blijven liggen. Je kiest of je wel of niet ontbijt. Je kiest of je met de auto, fiets of OV naar je werk gaat. Alle keuzes hebben consequenties. De vraag is of je niet alleen bewust bent van de keuze voor de korte termijn maar ook voor de consequenties ervan op de korte en de lange termijn.

Je snapt dat Jolanda op het punt stond om op te branden. Haar werkrelatie stond onder druk, haar privérelatie stond onder druk om over de relatie met haar kinderen maar niet te spreken. Toen ze bij ons kwam was ze een en al ratio. Ze kon alles goed beredeneren, zelfs de situatie waarin ze zelf zat. Het punt was dat ze deze situatie niet meer kon doorvoelen. Ze had geen idee wat ze voelde in al die hectiek. Ze was de verbinding met zichzelf totaal kwijt.

Hoe hebben we het opgelost?

We zijn gestart met de vraag wat ten diepste belangrijk voor haar was. Wie was zij en wie wilde zij zijn? Hoe wilde ze later herinnerd worden? Die vragen zetten haar even stil. Over die vragen had namelijk nog nooit nagedacht Was was bezig om van de ene dag naar de andere te overleven, van vergadering naar afspraak. Dus deze langetermijnvraag was voor haar confronterend. Want de vervolgvraag was wat zij nu al deed om in de richting te komen van wie zij wilde zijn en hoe zij herinnerd wilde worden.

De eerste tranen kwamen in de ogen. Ook deze vraag was pijnlijk maar werd wel in dankbaarheid ontvangen. De volgende vraag was de vraag welke persoonlijke waarden haar richting bepaalden, en of ze ook handelde naar die waarden. Ze had echt geen idee!

In de loop van de tijd dat wij met haar werkten maakte ze een aantal belangrijke keuzes. Ze leerde dat ze door regelmatig te gaan vertragen weer contact kon maken met hoe ze zich echt voelde. Het vertragen was geen doel op zich maar een middel, ze besteedde iedere dag een half uur aan reflectie, buiten wandelen zonder een doel. Ze leerde dat een ja tegen een ander (zelfs als het kinderen betrof) ook inhield dat ze nee tegen zichzelf zei. En dat is geen enkel probleem, zolang er maar balans is.

En ze leerde ook dat een ja tegen zichzelf (in overeenstemming met haar waarden handelen) een nee is tegen een ander. Ze onderzocht ook de oorsprong van dit gedrag en leerde om met een innerlijke stevigheid echt keuzes te maken die haarzelf dienden. Ze begon rust en reflectiemomenten in haar dagelijkse programma in te bouwen. Zo kreeg ze tijd om niet alleen na te denken maar deze tijd ook te gebruiken om te voelen hoe het met haar energie was en of ze meer tijd voor zichzelf nodig had of niet.

Wat leverde het haar op?

Ze kon makkelijker kiezen voor wat zij echt belangrijk vond. Ze zei niet altijd maar (uit gewoonte) ja op de vraag of ze nog even een extra projectje erbij kon doen omdat de anderen al zo vol zaten en zij altijd zo van de samenwerking was (je gelooft het bijna niet hè),

Ze creëerde ruimte door eerst bij zichzelf te checken of een ja tegen die vraag haar echt gelukkig maakte of dat haar waarden meteen onder druk kwamen te staan. En omdat ze vaker nee zei werd ze meer gewaardeerd dan ooit. Ze was niet meer een soort kliko waar alle lastige vragen in werden gegooid, maar een rots in de branding die heel geduldig een soort serene rust uitstraalde.

Ze kaatste net als die rots zaken terug die niet haar verantwoordelijkheid waren en nam zaken op zich die wel bij haar verantwoordelijkheid lagen. Ze gaf de directie op een prettige manier stevig feedback en nam de leiding over haar club mensen steviger dan ooit tevoren.

En als je denkt dat dit alleen voor vrouwen geldt dan heb je het mis. Wij krijgen minstens net zoveel mannen bij onze trainingen en coachsessies die met deze situaties te maken hebben en lijden met een lange ij. Bij ons leren ze weer leiden. Daar hebben veel meer mensen voordeel van dan alleen de leider zelf.

Deze drie tips gaan jou ook helpen:

1 Zeg ja tegen wat er echt toe doet (als het overeenkomt met jouw eigen redenen van bestaan)

2 Maak onderscheid tussen winst op de korte termijn (ja zeggen om van het gezeur af te zijn) en winst op de lange termijn (meer rust voor jezelf en een betere balans zodat je effectiviteit toeneemt)

3 Weet wat je waarden zijn; zij fungeren als een ethisch kompas, houden je op je pad onderweg naar het realiseren van je droom.

En jij?

Wil je ook weer persoonlijk gaan leiden, maak dan een afspraak met ons. Samen met jou gaan we kijken wat voor jou de juiste aanpak en interventies zijn. Of dat nu coaching is of dat het training is. Voel je van harte welkom bij ons om weer terug te kunnen keren bij jezelf!

De podcast

Beluister de Podcast ‘Servant Leadership in 15 minuten’ over dit onderwerp via Apple iTunes , Spotify of Google Podcast of direct hieronder. Vergeet je niet te abonneren want er komen snel meer afleveringen online met boeiende gesprekken en interessante gasten.

Share

Misschien ook interessant