Zijn dromen bedrog?

Er was eens een manager die droomde dat hij de ultieme baan had. Hij gaf leiding aan een groep mensen en hij had alle tijd van de wereld om met iedereen een praatje te maken en kopjes koffie te drinken. Hij genoot van de resultaten die zijn mensen haalden en van de verrassingen waar ze hem regelmatig blij mee maakten. Zijn mensen hadden onderling veel plezier en ondernamen leuke dingen met elkaar. Ze hielpen elkaar zonder dat ze om hulp hoefden te vragen, het leek wel een operatiekamer waar de operatie assistent altijd de juiste instrumenten aangaf voordat de chirurg erom had gevraagd. Zo konden ze snel en effectief handelen. Zonder controle- en checklijstjes deden zij hun werk, blij met de ruimte die ze kregen om te doen waar ze goed in waren. Ze waren tenslotte professionals, die ging hij niet vertellen hoe ze hun werk moesten doen. Hij zuchtte eens diep. Het was bijna alsof hij niet nodig was. Maar hij wist wel beter. Hij was heel goed geworden in het voorzien van zijn mensen met de juiste hulpmiddelen. Hij verbond mensen binnen en buiten zijn team met elkaar, daagde ze uit om verder te gaan dan ze zelf voor mogelijk hadden gehouden.Hij zorgde ervoor dat ze het lef hadden om fouten te durven maken, zodat ze leerden en zelfvertrouwen kregen als ze het zelf weer hadden opgelost. Ze stimuleerden elkaar om steeds verder te groeien en creatiever te worden. Ze hadden genoeg aan een half woord. En zelfs klanten leken als vanzelf naar hen toe te komen. Ja, het was werkelijk een voorrecht om aan zo’n gedreven team leiding te mogen geven.

Met een harde bons keerde hij terug in de werkelijkheid. Weer stond er een medewerker voor zijn bureau die hem vroeg wat hij moest doen om een probleem op te lossen. En hij merkte dat hij al klaar stond om het dossier naar zich toe te trekken en het zelf te gaan doen. In plaats daarvan keek hij de medewerker aan, vroeg hem om een aantal mogelijke oplossingen te formuleren en dan terug te komen. Verbouwereerd verliet de medewerker de kamer. Vervolgens trok de manager zijn laptop naar zich toe en zocht op internet welk type leiderschap hem in staat zou stellen om met gemak en alle tijd zijn mensen te ondersteunen. Want dat wilde hij echt leren. Zelf minder doen en meer zien gebeuren, dat leek hem wel wat. Dan zou hij eindelijk energie overhouden om ’s avonds ontspannen bij zijn gezin te zijn. En daar was het: servant leadership, vertaald als dienend of dienstbaar leiderschap. Mooie vertalingen, en hij voegde er in gedachten nog één aan toe: ondersteunend leiderschap!

Bovenstaande is geen droom, het is voor velen werkelijkheid geworden. Al was het hard werken om af te leren waar ze goed in waren geworden: alles zelf doen, alles controleren en zonodig zelf overdoen. Wat hadden ze het druk gekregen. Logisch dat ze geen tijd overhielden om de grote lijnen uit te zetten en een visie te formuleren waar ze hun mensen in konden mee nemen. Ze konden droge Powerpoint presentaties met veel tekst en Excelscheets presenteren. Maar of hun mensen nu echt zaten te stuiteren van enthousiasme?

Mensen mee kunnen nemen in een aantrekkelijke toekomst, leren verlangen naar een gevoel wat die toekomst hen zal opleveren dat is een kunst die leiders goed verstaan.

Wil je ook toe naar die toekomst, waarin je minder doet en meer ziet gebeuren in de richting van jouw visie? Kom dan eens naar onze Broedplaats Servant Leadership of schrijf je in voor de Servant Leadership Practitioner.

PS: uiteraard gaat dit verhaaltje ook over vrouwelijke managers….

Share

Misschien ook interessant