Help! Ik schrijf een boek (2)

En daar zat ik dan. Vol goede voornemens om mijn boek te gaan schrijven. Tenslotte was het mijn droom om een boek over servant leadership te schrijven. Ik dacht echt: dat doe ik wel even. Tenslotte ben ik gewend om stukken te schrijven.

Hoeveel beleidsstukken en juridische stukken heb ik wel niet geschreven, of cursusprogramma’s en achtergrondinformatie bij onze training? Gedichten, dat ging ook nog. En hemeltje, een boek over een onderwerp waar ik mijn leven en werk van heb gemaakt, dat moet dan toch ook lukken. Tsss.

Het is heerlijk om van mensen aan wie ik vertel waar ik mee bezig ben, te horen dat ze er naar uit kijken om te lezen. Als het geschreven is. En daar zit ‘m nu net de kneep. Het schrijven. Makkelijk gezegd: je droom waarmaken. Heb het wel vaker gedaan, mijn droom waarmaken, maar het schrijven van een boek?

Ik herken van vroeger nog wel de neiging dat ik niet zo maar kan gaan zitten om bijvoorbeeld een verweerschrift te schrijven. Dat stelde ik uit omdat ik nog niet bij de juiste woorden kon. Daar voelde ik mij wel comfortabel mee, want er kwam toch steeds weer een goed stuk waarmee we de zaak wel wonnen. En soms ook wonnen we niet, dat lag niet aan mijn timing of mijn stuk. Niet dat ik arrogant daarvan werd, het bevestigde mij wel in mijn overtuiging dat ik vooral niet te vroeg moest beginnen.

Maar ja, mijn omgeving werd daar wel onrustig van. Want een fatsoenlijk stuk bleef maar uit. En dat wilde ik hen niet aandoen. Dus probeerde ik mijn omgeving wat meer rust te gunnen (en ook om van het ‘gezeur’ af te zijn “hoever ik al was” vermoed ik) en ging eerder zitten (toen nog met pen en papier) en begon mijn stukken te schrijven. Eerst een hoop ‘onzin’ om een kader te schetsen waar het naar toe zou gaan in mijn stukken. Ik had ook kunnen volstaan met  een alinea’s met de tekst ‘bla bla bla’, want het waren toch standaard openingszinnen, zoals dat ook voor wetten gold “Wij Beatrix, Koningin der Nederlanden, Prinses van…Salut! etc”. En dan stokte mijn verhaal. Begon ik weer opnieuw etc.

Zo schreef ik ettelijke bladen vol met losse alinea’s en stukken die niet bij elkaar pasten. En gaf ik het maar weer op en legde de boel enigszins gefrustreerd aan de kant. En tegen de tijd dat de deadlines zouden verstrijken ging ik zitten en vloeide de tekst bijna moeiteloos uit mijn pen. Twee correctierondes met kleine aanpassingen et voilá. Ik was er namelijk wel steeds in gedachten mee bezig, onder de douche, op de fiets kwamen steeds flarden van zinnen.

Ik moet daar zo aan denken bij mijn ‘boekschrijfproces’. Ik heb sinds de vorige blog wel steeds gesprekjes met mensen gevoerd, maar echt aan de inhoud van mijn boek gewerkt? Ik ben wel aan het broeden, maar er komt alleen nog niks uit. En ook als ik eerlijk ben, heb ik het niet tot prioriteit gemaakt. Er was de afgelopen maanden veel op te starten met onze trainingen. De ‘gewone’ Servant Leadership Practitioner en de speciale versie voor docenten. Ze zijn beiden met volle groepen een week na elkaar gestart en het is veel werk. Althans, wij maken er veel werk van. Persoonlijke aandacht is geen productieproces.

En zo schoof het werkelijke schrijfproces naar achteren. Gelukkig heb ik een partner en klanten (dank jullie wel!) die vragen wanneer het af is? Af? Hoezo af? Ik was tot twee weken geleden niet veel verder dan eind vorig jaar… Vort met de geit, besloot ik. Ik heb ingepland dat ik mijzelf uitrooster, zodat ik kan gaan schrijven. Afspraken met thuisfront gemaakt dat ik er wel ben maar ook weer niet. Kijken of dat werkt of dat ik toch uithuizig moet gaan.

Verzoeken om iets op te pakken heb ik afgewezen, met een beetje buikpijn in eerste instantie.Ook een aardige: ik houd er niet van om ‘nee’ te zeggen, zeker niet tegen waardevolle initiatieven die bijdragen aan de groei van mensen. Maar het gaat hier over “PrioriTijd”. Wat is nu wezenlijk van belang en voor wie? “Wem nützt es? Wieso und warum?”. Gelukkig heb ik de juiste beslissing genomen. Hoe ik dat weet? Innerlijke rust over de genomen beslissing. Reacties van mensen om mij heen die mij gunnen dat boek te schrijven omdat ik mijn droom daarmee waarmaak en daar mensen mee kan raken.

Afgelopen weekend heb ik mijn plan uitgevoerd. En ik ben tot de ontdekking gekomen dat ik het schrijfproces ook vooral leuk wil houden. Dat ik zin heb en houd om te schrijven en niet dat ik weer verder ‘moet’ omdat het anders niet afkomt. Dus niet de hele dag onafgebroken schrijven. Stoppen wanneer de inspiratie stokt. Loslaten dus. Loslaten van de aanpak van literatuuronderzoek, loslaten van een plan en indeling. Laten komen wat er wil komen. Mijzelf tussendoor ‘lummeltijd’ gunnen. En dat werkt. Liever 99% inspiratie en 1% transpiratie, dan zoals Edison in 1903 zou hebben gezegd:” 1% inspiration en 99% perspiration”.

Ik schrijf kriskras en heb nog niks terug gelezen. Omdat ik mij wil behoeden voor de sterke neiging om al te gaan corrigeren tijdens het creatieve proces. Eerst laten komen wat er wil komen. Het gaat van ‘help, ik schrijf een boek’ naar ‘jippie, ik schrijf een boek’. Er is een knopje van de bloem boven de aarde gekomen en begonnen te bloeien.

Share

Misschien ook interessant