Dienend Leiderschap voor watjes?

Nog steeds krijgen wij af en toe vragen of dienend leiderschap niet erg zweverig en soft is.

Het tegenovergestelde is waar. Dienende leiders zijn krachtige leiders. Niet in de zin van brute kracht, maar in de zin van zachte kracht. Compassie.

Om te komen van brute kracht naar zachte kracht heb je moed nodig.

Dat vraagt nogal wat van een leidinggevende, de moed hebben om waarachtige verbindingen aan te kunnen gaan. Met zichzelf en met anderen.

Ik zie de worsteling om van harde kracht en ratio terug te gaan naar zachte kracht en gevoel af en toe terug tijdens onze training. Ook al hebben mensen zichzelf ingeschreven en zijn ze niet gestuurd.

Het vraagt moed om je ratio los te laten. Je kwetsbaar opstellen en je gevoel tonen en uitspreken, al is het maar in trainingsverband, is best een klus.

Jezelf laten zien heeft onder andere te maken met verbinding maken. Met jezelf en met anderen. Vanuit een houding van respect en ontvankelijkheid. Ik koppel daar het woord humble aan. Dat lijkt onlogisch, maar laat mij je meenemen in mijn gedachten hierover.

Humble betekent onder andere bescheiden, ingetogen. Ik voeg daar een houding van ontvankelijkheid aan toe. Kun je je voorstellen hoe “being humble” er uit ziet? Hoe het er uit ziet als iemand respectvol zijn waardering laat zien? Een klein knikje met het hoofd, kin naar de borst… Het klinkt misschien heel vreemd, maar je trots zit je in de weg om een werkelijk dienende leider te kunnen zijn. Ga maar eens na.

Trotse mensen duwen vaak met hun kin iets naar voren en omhoog. Klaar om het gevecht aan te gaan, “kom maar op!” drukken ze daar mee uit. Echter, zo zijn zij niet in staat om oprechte en waardevolle wederzijdse verbindingen aan te gaan, sterker nog, zij zijn in essentie de verbinding met zichzelf kwijt. Want het is slechts een verdedigingshouding.
Ergens emotioneel beschadigd door mensen in wie zij vertrouwen hadden (en moesten hebben omdat zij afhankelijk waren) en die hen in de steek hebben gelaten, bewust en opzettelijk of onbewust.

Om dan de weg naar je zelf weer te willen ontdekken, zul je vertrouwen en inspiratie(kracht) moeten hebben om je verdediging te laten zakken, je kin naar beneden te laten zakken en daarmee aan te geven dat mensen naderbij kunnen en mogen komen.

Uitnodigend en het loslaten van controle. Het begint dus inderdaad met persoonlijk leiderschap. Want zomaar kun je opnieuw worden beschadigd en moet je de kracht tonen om je niet in je oude gedrag terug te vallen, maar ontvankelijk te kunnen blijven en in contact met je gevoel en jezelf. Kunnen blijven staan, wat er ook gebeurt. Dat vraagt kracht, persoonlijke kracht. Dienend leiderschap is dus beslist niet voor watjes!

Het is zeer praktisch toe te passen bij het ontvangen van feedback bijvoorbeeld. Zeker als je als leider wordt aangesproken.

Kun je werkelijk feedback ontvangen en de ander je waardering tonen voor de moed om de leider aan te spreken?

Dit is maar één voorbeeld waaruit blijkt dat krachtige mensen die zich kwetsbaar kunnen opstellen goede dienende leiders kunnen zijn. Het zijn leiders die zichzelf verder willen bekwamen in het maken van de verbinding tussen werken met je hoofd en met hart en ziel (gevoel, intuïtie) in relatie tot organisatievraagstukken.

De kracht van compassie. Zij maken dus meer een verdiepingsslag met zichzelf en groeien in krachtige nuances. Of, zoals iemand het wel eens omschreef: “ik kreeg de randstukjes van de puzzel, waardoor al het andere en eerder geleerde op zijn plaats kon vallen”.

Kijk, en daar worden wij nu “humble” van…

Durf je de uitdaging met jezelf aan? Doe dan mee met onze Servant Leadership Practitioner.